|
|
|
خداحافظی با کم رویی
به قلم
مهناز سعید
گرچه پررو بودن زیاد عیب است اما کمرو بودن نیز بسیاری از موقعیت ها را از انسان می گیرد. کم رویی را کنار گذاشته و در خود ایجاد جرات و توانایی کنید چون شما نیز خواهید توانست بر این عارضه ی دردناک فائق شوید. با در نظر گرفتن اینکه همه ی انسان ها برابر آفریده شده اند راه گریزی از آن پیدا کنید. همه می توانند از اعتماد به نفس یکسانی برخوردار بوده و نسبت به همدیگر کم و کاستی نداشته باشند یا حداقل احساس کم و کاستی نداشته باشند. کم رویی عوارضی را با خود یدک می کشد که باید برای آن چاره ای در نظر گرفت. بهتراست که برای پیشگیری از این عوارض کم رویی اصلاح شود. گذشته از افراد کاملی که بی عیب و نقصند و کم رویی در آنها دیده نمی شود در اولین مرحله خجالتی بودن هر فرد ناشی از وجود خود اوست و نباید آن را به شرایط موجود اختصاص داد. کم رویی بر می گردد به جنبه ای ناموزون از فرد که یا نقصان روحی و فکری و یا جسمی است. به زبان ساده نداشتن زیبایی و توانایی ایجاد کم رویی می کند و شخص را به این فکر می اندازد که توسط دیگران پذیرفته نشده و مورد تمسخر قرار گیرد. البته باید برای این مشکل چاره ای درونی اندیشید تا با تغییر فکر وجود آن از میان برداشته شود. گاهی وقت ها خجالتی بودن ناشی از سطح توقعی است که انسان از زیبایی های خود دارد. ممکن است حتی افراد سالم و تنومند نیز دچار این حالت شده به دنبال تحسین طلبی افراطی باشند که آنها را به تزلزل می کشاند و گذشته از کمرو بودن گاهی به آنها برچسب خودخواهی می زند. اگر ساده تر بوده و ظرفیت پذیرفتن برخی انتقادهای احتمالی را داشته باشیم جایی برای حس کم رویی باقی نمی ماند که انرژی و تحرکمان را کاهش دهد. گاهی وقت ها هم ضعف جسمانی ضعف اراده و اعتماد به نفس را ایجاد می کند در نتیجه فرد کمرو و خجالتی می شود که برای غلبه بر چنین حالتی باید به شکل جدی از قوای ذهنی و فکری خویش استفاده کند. کم رویی در دروان نوجوانی عارضه نبوده اما اختلال برانگیزست چرا که کوچکترین تحقیری از سوی دیگران که در ذهنش حک می شود زمینه های کم رویی و گوشه گیری از اجتماع در او شکلا می گیرد و چه بسا آینده ایی که با این مشکل تباه شود.
|
|
|
|